Een observatie


Voor iemand die teksten schrijft en daarbij inspiratie put uit het dagelijks leven ben ik niet zo goed in observeren. Geheel tegen hetgeen in dat ik pretendeer en probeer te zijn ontbreekt het mij vaak aan nieuwsgierigheid. Ik ben enkel nieuwsgierig naar specifieke zaken binnen mijn interessegebied en blijkbaar vallen andere mensen daar vaak niet onder.

Donderdagavond liep ik met mijn koptelefoon op over straat en genoot volop van het donker, de kou, de vochtige lucht en even was ik één met de stad. Tenminste, dat dacht ik maar realiseerde me al gauw dat ik vooral één was met mijn muziek en het genot van wandelen over bobbelende straatstenen. Voor het grootste deel van mijn omgeving sloot ik mij af.
Dit soort zaken zijn mij al vaker opgevallen, bijvoorbeeld dat ik vrijwel nooit een praatje maak met een onbekende voorbijganger. Deels heb ik dat aan mezelf te danken. Ik hou automatisch afstand en kijk ze vooral niet aan. Dat is jammer voor voorbijgangers die wel graag een praatje zouden willen maken, maar ik voel meer sympathie voor wie met rust gelaten wil worden en hou daarom vooral rekening met hen.

Tijdens de avondwandeling bleek een straathoek die ik wou passeren afgesloten te zijn. Het was druk, er hingen politielinten en ik zag een brandweerwagen staan. Even deed ik mijn koptelefoon af om te kijken en luisteren, maar ging toen via een omweg weer verder, meer zin in wandelen en muziek. Meteen voelde ik een gemiste kans. Ik had in de menigte kunnen staan en volop kunnen gluren naar al het menselijk gedrag in deze onverwachte situatie. Wat deden ze nu? Wat zouden ze tegen elkaar zeggen? Misschien kwam er wel iemand uit een brandend café gerend en hoe zou dat eruit zien?

Bijna thuis begon ik toch maar beter op te letten wat er om mij heen gebeurde. Geen etalageruit bleef onbekeken en iedere voorbijganger probeerde ik van top tot teen in me op te nemen. Het moet er enigszins spastisch uit hebben gezien.
In mijn straat stond een geparkeerde auto waar een man instapte. Aan de andere zijde van de auto stond zijn vrouw nog even te wachten. Ze had de autosleutels in haar hand en keek voor zich uit. Ze friemelde, bracht de sleutels naar haar mond en begon erop te sabbelen.

Misschien was dit geen belangrijke observatie, maar in dit geval was ik de enige die het zag.

17-2-2018
< Home >